Geschreven door Don Duyns.

Zes oude vrouwen (leeftijd niet meer te schatten) in een onbestemde ruimte, zeg maar de recreatiezaal van een bejaardentehuis. In ochtendjas, nachthemd of pyjama, feesthoedjes op het hoofd. Steunpanties die, zoals Zappa zei, misschien wel “Roquefort-kaas gekneed in de vorm van mensenbenen verbergen”. Alles wat ooit zacht was is nu hard, alles wat ooit hard was is nu zacht. De vrouwen zijn in een ruimte waar een klok tikt, een schaap graast en de tijd zich alle kanten op keert (terug, heen, met bochten). Ze zijn zich vaker niet dan wel van elkaars aanwezigheid bewust en kijken, ieder afzonderlijk, op een leven vol strijd terug. Ze verlangen, maar weten niet meer naar wat.

‘Ouder worden is geen reden om vriendelijk tegen elkaar te zijn. Ouder worden is helemaal geen reden, voor wat dan ook. Het kan hoogstens een oorzaak zijn van een onaangename fysieke neergang.’ (W.F. Hermans)